Edgar Allan Poe „Portret owalny”
Do jakiego stopnia artysta może wychwalać piękno i ekstazy swojego podziwu, zanim całkowicie je przegapi?
Opowiadanie Poego „Portret owalny” zostało opublikowane w 1842 roku przez magazyn w Filadelfii i ponownie w 1845 roku przez gazetę w Nowym Jorku. Oryginalny tytuł brzmiał „Życie w śmierci”. Jest to najkrótsze spośród opowiadań Poego, ale nie brakuje mu charakterystycznego gotyckiego stylu horroru.
Ranny mężczyzna znajduje schronienie w opuszczonym zamku w Apeninach i wraz ze swoim lokajem osiedla się w małym mieszkaniu w odległej wieżyczce. Pokój o dziwnym kształcie jest pełen obrazów, a na poduszce znajduje małą książeczkę, która wydaje się opowiadać ich historie. W szczególności jeden obraz, przedstawiający piękną dziewczynę, wprawia go w oczarowanie, a przeglądając podręcznik do historii, poznaje zaskakującą tajemnicę niezwykłego wykonania owalnego portretu.
W rzęsistym świetle postrzegłem obraz, który uszedł dotąd mej uwagi. Był to portret młodej dziewczyny w okresie dojrzewania i posiadającej już niemal urok kobiety.
Temat o artystycznej obsesji jest po prostu niesamowity. A ta opowieść z pewnością przyprawia czytelnika o dreszcze, bez względu na to, czy się jej boisz, czy po prostu dreszczyk emocji miesza się z poczuciem, że coś jest nie na miejscu lub nie tak.
Domyśliłem się, że czar malowidła polega na żywotności wyrazu, który jest bezwzględnym równoważnikiem samego życia, a który od pierwszego wejrzenia przejął mię dreszczem i ostatecznie — stropił, ujarzmił, przeraził.
Ta opowieść ma tylko trzy strony! Może to pozostawić niektórych z was niezadowolonych, ale mnie ta pozycja usatysfakcjonowała. Cała ta historia to rozdzierająca serce fabuła pełna miłości, śmierci i zaniedbania.
„Portretem owalnym” inspirował się Oscar Wilde do stworzenia swojego dzieła „Portret Doriana Greya”.
Ten materiał nie jest związany ze współpracą reklamową.
Komentarze
Prześlij komentarz